beynimde artcı depremler var sanki. kendimi bir boşlukta hisediyorum sözünü şimdi bi okadar rahat anlıyorum elimi etrafımdaki nereye atsam yıkılacakmış gibi çok bunaldım sıkıldım artık öyle bu hayatta oynamıyorum deme gibi bir şansımda yok yorgunum ama mecburi bir yarış halindeyim. istanbul buyuk haliyle derdide buyuk oluyor keşke hiç burda olmasaydım diyorum bazen veya biri alıpta götürse beni diyorum. guvendigim inandıgım bir omuzda yıllarım gecse huzurla nefes aldıgımı ve nefes almanı ne kadar guzel oldugunu bana hatırlacaka birine ihtiyacım var. hadi gel yaa..